Φοβάμαι πως είσαι στον ύπνο μου.
Πως είσαι ένα όνειρο.
Πως είσαι στην ποίηση μέσα.
Πως είσαι στα χρώματα της εικόνας.
Πως είσαι μουσική που αναλύεται.
Πως σέρνοντας τάχα
τους ίδιους τους πέπλους της
παρουσιάζεσαι εσύ.
Πως ακούγεσαι, φαίνεσαι, σάμπως
τα μαλλιά του, το γέλιο,
τα μάτια, τα χέρια σου
να μην είναι παρά το ίδιο το φως της,
το σχήμα, το νόημα, η σάρκα της.
Μα η ποίηση είναι ένα διάχυτο άνθος.
Η μουσική ετελείωσε.
Η εικόνα στη θέση της.
Αναρωτιέμαι ώρες - ώρες:
Υπάρχεις;
Νικηφόρος Βρεττάκος - "Περίσκεψη"
