Αφηρημένη τέχνη είν' η γλυκιά μορφή σουτο είναι σου κορνίζα μοντέρνας ζωγραφιάς
στον πίνακα το πρόσωπο, το σώμα κι η ψυχή σου,
για φόντο τα ιδανικά κι αίσθημα ανθρωπιάς
Το πρόσωπό σου έχει χρώματα πικραμένα
το γέλιο σου βαμμένο έντονα, σαν το φως,
οι πινελιές τα μάτια σου τα 'βαψαν λυπημένα
και η καρδιά σου ζοφερή σα σκούρος ουρανός.
Ποια να 'σαι όμως δε μπορώ να σε υλοποιήσω
για μένα είσαι φάντασμα μιλάμε με τη σκέψη
σε έπλασα μέσα στο νου για να σε τραγουδήσω,
μα ξαφνικά μελαγχολώ, στ' όνειρο έχω πιστέψει,
γέμισα το ποτήρι μου, φοβήθηκα,
ψάχνω να βρω το κάδρο μήπως πέσει
κι όλη η χαρά μου έγινε... σύννεφο πριν να βρέξει.
