Τον γνώρισα τον φόβο της σκιάς του.

Αλλά δεν μπορώ να του ξεφύγω.

Ούτε και θέλω.

Η σκιά του φωτίζει τον ήλιο μου…

Αν υπήρχα θα 'μουν πέρα απ'τα αστέρια
Αν υπάρχω θα 'μια κάτω προσγειωμένη στην γη
Υπάρχω και είμαι μόνη με τον εαυτό μου
Αν υπήρχες θα 'σουν η ίδια η καρδιά μου
Αν υπάρχεις θα είσαι πάντοτε μέσα στην αγκαλιά μου
Υπάρχεις και είσαι χαμένος από καιρό.

Νικολέττα Καραστογιάννη
Απο την συλλογή "Η ύπαρξη μιας αμαρτίας"

Στίχοι: Γιάννης Μάνιος
Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Περνάω, εκεί που σταματάει ο ουρανός
που φεύγει η μέρα βιαστική γι' άλλο ταξίδι
πώς να σε πιάσω που μπροστά μου είναι ο γκρεμός
και η σκιά σου παίζει ερωτικό παιχνίδι.

Περπάτησα στο δρόμο σου για να σε συναντήσω
ό,τι κι αν είχα σου 'δωσα χωρίς να σε γνωρίσω,
περπάτησα στα χάδια σου που μου 'παν τα σημάδια
μα εσύ μου λείπεις μάτια μου και χάνομαι τα βράδια.

Περνάω, εκεί που τελειώνει η μοναξιά
και τα πουλιά μου τραγουδούν τον ερχομό σου
μα μπαινοβγαίνεις στ' όνειρό μου, εσύ, κρυφά
και δε μ' αφήνεις για να δω το πρόσωπό σου.

Περπάτησα στο δρόμο σου για να σε συναντήσω
ό,τι κι αν είχα σου 'δωσα χωρίς να σε γνωρίσω,
περπάτησα στα χάδια σου που μου 'παν τα σημάδια
μα εσύ μου λείπεις μάτια μου και χάνομαι τα βράδια

Ο έρωτας είναι για το άπιαστο.

Ο πόθος είναι προς το ανέφικτο.

Η παρουσία φωλιάζει σε απουσίες.

Ο ωραιότερος εραστής είναι ο αναμενόμενος κι ο γλυκύτερος σύντροφος, ο ερχόμενος.

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιάννης Κωνσταντινίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Όπως φεύγεις άνοιξέ μου στο τσεπάκι σου να μπω
δε θα σε καθυστερήσω, δε θα σε στεναχωρώ
Μόνο όπου θα πηγαίνεις να ‘ρχομαι δειλά κι εγώ,
να πατώ τα βήματά σου κι ό,τι ζεις εσύ να ζω

Όπου πας θα σε κοιτάζω,

όπου φτάνεις θα ‘μαι εκεί

Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Είναι άγριος ο κόσμος μη μ’ αφήσεις να χαθώ
που δεν έμαθα ποτέ μου πώς να κάνω το σκληρό
Μια σκιά σου φώτισέ μου, στο κορμί σου μια ρωγμή
να τη ζω, να τη φιλάω μέχρι που να γιατρευτεί

Όπου πας θα σε κοιτάζω,
όπου φτάνεις θα ‘μαι εκεί
Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Όταν έχω εσένα

μπορώ να ονειρεύομαι ξανά

ανοίγω μες στις θάλασσες πανιά

και πιάνω μες στα χέρια μου

τον κόσμο να τον φτιάξω

Όταν έχω εσένα

μπορώ να μη βυθίζομαι αργά

τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά

και πιάνω το μαχαίρι

το σκοτάδι να χαράξω

Κάνε ένα βήμα

να κάνω το επόμενο

αίμα μου και σχήμα

λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο

Όταν έχω εσένα

κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο

δεν φοβού κανένα

Εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο

Εσύ κι εγώ

Όταν έχω εσένα

μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά

μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά

να πιάσω με τα χέρια μου

τους δράκους να σκοτώσω

Όταν έχω εσένα

αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό

το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ

κοντά μου έναν άνθρωπο

τα χρόνια μου να ενώσω

Κάνε ένα βήμα...

ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ!!!

Στη ζωή δεν νομίζω η ευτυχία
να μας χαρίζεται έτσι απλά
κι αν μοιράζει αγάπη και λαχεία
μετά τους βάζει μια φωτιά

Μα εγώ θα ονειρεύομαι ακόμα
και εσένα θα βλέπω όπου κοιτώ
θα σε βρίσκω στης θάλασσας το χρώμα
στον ήλιο και στον ουρανό
Θα σε βρω κι αν κοιτάξω το φεγγάρι
θα σε βρω στης ζωής μου τις στροφές
και ας τρέχει ο χρόνος να μας πάρει
ό΄τι αξίζει είναι οι στιγμές

Στη ζωή δεν νομίζω η ευτυχία
για μια ζωή να διαρκεί
κι αν πετάς μεσ΄τα σύννεφα τη μία

την άλλη θα βρεθείς στη γη

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις

θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

θέλω τη βοήθεια σου κι όχι να αποφασίζεις για μένα

θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλεις

θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν

να τις υποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

θέλω να ξέρεις πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου χωρίς όρους.

Χορχε Μπουκαι