Φοβάμαι πως είσαι στον ύπνο μου.
Πως είσαι ένα όνειρο.
Πως είσαι στην ποίηση μέσα.
Πως είσαι στα χρώματα της εικόνας.
Πως είσαι μουσική που αναλύεται.

Πως σέρνοντας τάχα
τους ίδιους τους πέπλους της
παρουσιάζεσαι εσύ.
Πως ακούγεσαι, φαίνεσαι, σάμπως
τα μαλλιά του, το γέλιο,
τα μάτια, τα χέρια σου
να μην είναι παρά το ίδιο το φως της,
το σχήμα, το νόημα, η σάρκα της.

Μα η ποίηση είναι ένα διάχυτο άνθος.
Η μουσική ετελείωσε.
Η εικόνα στη θέση της.

Αναρωτιέμαι ώρες - ώρες:
Υπάρχεις;


Νικηφόρος Βρεττάκος - "Περίσκεψη"

Δέν πρόλαβα να νιώσω το γλυκό αεράκι της παρουσίας σου...
και πρέπει να συνηθίσω τον πάγο της απουσίας σου..

Από παιδί μου άρεσαν τα παραμύθια
κι ήταν της μάνας μου η πιο γλυκιά συνήθεια.
Μάγισσες, πρίγκιπες, νεράιδες, βασιλιάδες
κι ο ήρωάς μου που νικούσε εχθρούς χιλιάδες.

Ύστερα πέρασε ο καιρός, τα παραμύθια
κι έμεινα μόνος μες στου κόσμου την αλήθεια
κι ήρθες εσύ μες στη ζωή μου φως που βγαίνει
ζωή μισή, πότε μαζί και πότε ξένοι.

Χάνομαι-χάνομαι
μίκρυναν τα ρούχα μου ή
έτσι αισθάνομαι.
Χάνομαι-χάνομαι
μπαίνω μέσα στ' όνειρο και
χάνομαι.

Αφήνω πάντα μια γωνιά μες στο μυαλό μου.
Να μπαίνω εκεί στο παραμύθι το δικό μου.
Να 'μαι βασίλισσα και να 'σαι ο πρίγκηπάς μου.
Στο παραμύθι μου να είμαι ο ήρωάς σου.